اعلامیۀ سازمان انقلابی افغانستان

زنان ستمدیدۀ افغانستان در آتش استعمار و استبداد می سوزند

هشتم مارچ که نمادی از مبارزۀ زنان طبقة کارگر در سرتاسر جهان است، امروز به روز تعهد و میثاق رهایی تمام زنان زحمتکش از ستم و بردگی تبدیل شده است. این روز خجسته، در حالی فرا می رسد که زنان ستمدیده و تهیدست افغانستان بدترین روزگار شان را در سایۀ اشغال و تجاوز سپری می کنند. دجالان سرمایه با شیادان بورژواکمپرادور و ملاکان شریر، کینه و عداوت و دشمنی شان را با زنان طبقات زحمتکش با کشتار، قتل، تجاوز جنسی، بریدن بینی، گوش و گلو، تیزاب پاشیدن، آتش زدن و اسارت نشان می دهند.

استعمار بدترین دشمن زنان تهیدست است. جنایات اشغالگران امریکایی و ناتویی در بیش از دوازده سال گذشته، به وضوح نشان میدهد که این جرثومه های جانورصفت با چه بیرحمی و قساوت و شناعت زنان تهیدست و ستمدیده را آماج قرار می دهند. بیشترین قربانیان جنگ استعماری کنونی را زنان و کودکان کارگران، دهقانان و سایر زحمتکشان تشکیل می دهند. بمباردمان قریه ها در شرق و غرب و شمال و جنوب کشور، زنان را قربانی می گیرد و سگان سربازان شاشوک امریکایی زنان فقیر و نادار ما را تکه و پاره می کنند و خون سرخ این کارگران و دهقانان و زحمتکشان بر زمین ماتمدیدۀ کشور ما می ریزد، خونی که چون موج بربادکن، بر کاخ استعمار سیلاب شدنی است.

پوشالیان غدار و خائن که با بلند کردن بیرق جمهوری اسلامی افغانستان برای امپریالیست های جنایتکار غلامی می کنند، سیاه مستان ستمگری هستند که بی محابا خون زنان زحمتکش را می ریزند. تجاوز جنسی، خشونت، شکنجه، اختطاف، توهین و تحقیر و کشتار زنان طبقات زحمتکش توسط سردمداران جمهوری اسلامی افغانستان عمل روزمرۀ این خباثان را می سازد. ستم علیه زنان تهیدست با گذشت هر روز افزایش می یابد؛ زندگی دوزخ آسای زنان کشور ما ارمغان تجاوزی است که زیر شعار کاذب «رهایی زن و حقوق زن» توسط امپریالیزم امریکا با همیاری پوشالی های جهادی و غیر جهادی به راه افتاده است. وحوش جهادی که با نعرۀ الله اکبر جنایت می کنند، در کنار امپریالیست ها دشمنان درجه یک زنان ستمدیده و تمام خلق ما هستند. تجاوز جنسی بر زنان نادار در سرتاسر کشور، سرگرمی روزانۀ تفنگبدستان و قومندانان فاشیست جهادی است.

طالبان فاشیست که با بلند کردن بیرق امارت اسلامی افغانستان در خدمت تداوم اشغال کشور ما قرار دارند، سفاکان بیرحمی هستند که انسانی به نام زن در قاموس شان وجود ندارد. این جناوران با سنگسار و تیرباران، دمل چرکین قساوت شان را علیه زنان می ترکانند. بغض و کینۀ این وحشی های فاشیست به اصطلاح دستاویزی برای غارتگران امریکایی و ناتویی شده است تا سرزمین ما را به بزرگترین زندان ستمدیدگان تبدیل کنند و چند تا فاسقۀ سیاسی را در کنام «جامعه مدنی» شان بچرانند و از «تأمین حقوق زن توسط جامعۀ جهانی» گلو پاره کنند.

در کنار این ستم، ستم اربابان سرمایه نیز زندگی زنان نادار کشور ما را به دوزخ تبدیل کرده است. افزایش فاصلۀ طبقاتی بدترین اثراتش را بر زندگی زنان زحمتکش کشور ما می گذارد. این زنان هستند که درد بی سرپناهی، بیماری، بیکاری، اعتیاد، فحشا، گدایی و فقر را بیش از دیگران می کشند. به هر اندازه ای که سرمایه داران، تاجران و ملاکان شریر چاق و چله می شوند، در مقابل زحمتکشان و بخصوص زنان فقیر، دار و ندار شان را از دست می دهند. همین اکنون بیشترین تعداد بیماران و بیکاران را زنان زحمتکش تشکیل می دهند؛ فحشا و اعتیاد در میان آنان افزایش یافته و گدایی با زندگی فقیرانۀ شان گره خورده است.

زنان کشور ما در پهلوی ستم های دیگر، ستم جنسیتی مردسالارانه را نیز به دوش می کشند. مردسالاری ننگین با برخورد غیر انسانی در برابر زن تبارز می کند. این مردسالاری در اشکال گوناگون: از خاموش ساختن و تهدید کردن گرفته تا زن را به ماشین چوچه کشی تبدیل کردن و استفادۀ کاسبکارانه از هویت و نام زن، آشکار می شود. ستم جنسیتی، وسیله ای برای سرکوب زن شمرده می شود که مانعی برای ایفای نقش مؤثر زن می شود. اگر این ستم ادامه یابد، این شیران خفته، خفته باقی خواهند ماند. پس بر انقلابیون است که در کنار رزمیدن برای برچیدن انواع ستم، علیه ستم جنسیتی نیز مبارزۀ قاطع و پیگیر انجام دهند و زنان شان را به همرزمان و همنبردان مطمئن و آگاه تبدیل کنند.

زنده یاد رفیق احمد، یگانه رهبر کمونیست کشور ما بود که ضمن مبارزه علیه انواع ستم، علیه ستم مرد بر زن بی وقفه مبارزه می کرد و همین بود که زنده یاد رفیق مینا این زن انقلابی را به همرزم و همنبرد پیگیر و آگاه خود تبدیل کرده بود. او باور داشت که برخورد یک انقلابی در مورد زن، تعیین کنندۀ ایدیولوژی او است. او آنانی را که خود را کمونیست می خواندند، اما همسران شان را به «خاتون» و «سیاه سر» و «تور سری» تبدیل می کردند، غیر انقلابی و غیرکمونیست می نامید. حال چند تا دلقک غبی به نام «رهبران نستوه» اینجا و آنجا سر برآورده، در حالیکه زنان شان را به «خاتون» و «عاجزه» و «تور سری» تبدیل کرده اند و مشغلۀ شان را شمردن تسبیح عبودیت زیر تابلوی «ایاک انعبد و ایاک نستعین» چیز دیگری نمی سازد، بر زنده یاد مینا این زن انقلابی و سازماندۀ مارکسیست و همسر و رفیق مبارز زنده یاد رفیق احمد می تازند و او را خائن می خوانند. غباوت این «رهبران» را می توان در برخورد با هسمران خود شان به خوبی دید که چگونه آنان را به دیکوریشن خانه ها و «مادر اولاد»های شان تبدیل کرده اند.

سازمان انقلابی افغانستان باور دارد که زنان ستمدیده و تهیدست کشور ما تنها و تنها با بازوان ستبر خود شان و با مسلح شدن با ایدیولوژی انقلابی، دوشادوش رزمندگان مرد می توانند برج و باروی ستم های گوناگون را ویران و بر خاکستر آن جامعه ای عاری از ستم و جنایت آباد کنند. زنان ستمدیده و تمام خلق ما از سوختن در آتش استعمار و استبداد با تکدی و دریوزه گری هرگز نجات نخواهند یافت؛ تنها راهی که در پیش داریم، راه انقلاب است، انقلاب برای جامعه ای عاری از استعمار و استثمار. تنها با گام گذاشتن در همین راه است که هشتم مارچ این روز مبارزۀ زنان کارگر و زحمتکش معنی واقعی اش را می یابد.

مرگ بر امپریالیزم

در راه سوسیالیزم، به پیش!

سازمان انقلابی افغانستان

هشتم مارچ 2014